Traumaverwerking voor Paardenliefhebbers

We are all just walking each other home’

Als jong kind had ik al een grote fascinatie voor paarden. Ik vond alles aan ze geweldig. Hun zachte mond, grote ogen, de manier hoe ze roken, de geluiden die ze maakten.
Het rijden op een paard, bijvoorbeeld door het bos of over het strand of ze gewoon aaien is voor mij nog steeds een middel om mijn hoofd leeg en mijn hart vol te maken. Het zijn met paarden vormt nog steeds een vast fundament in mijn leven.

Hoe magisch het ook kan zijn om met een paard een samenwerking aan te gaan, te gaan rijden, of op de grond bezig te zijn, paarden zijn en blijven vluchtdieren. Ze zijn vaak groot, sterk, en hoe goed je ze ook kent, ze kunnen schrikken. Ze kunnen daarbij een onverwachte beweging maken waarbij de ruiter, jij of een ander, ten val komt ook als je een ervaren ruiter bent. Jijzelf of een ander kan knel komen te zitten, je bezeren, flink schrikken etc.
Ik heb deze situaties zelf al vrij regelmatig meegemaakt, zowel bij mezelf, bij anderen als ook in mijn beroepsmatige activiteiten. Soms zit de schrik er dan ook bij mezelf, even flink in. Na een tijdje weet ik mezelf te herpakken en is de drang om met paarden te zijn weer groter dan de angst die de situatie me gaf.

In dit soort situaties gebeurt er regelmatig toch iets raars met onze verwerking: het zijn met een paard en omgaan met een paard beschouwen ‘paardenmensen’ als heerlijk, spannend op de goede manier, we zijn alert, maar we gaan tóch het contact en soms de confrontatie aan. Doordat het paard zelf bewegingen maakt die rustgevend zijn voor ons zenuwstelsel, vooral tijdens het rijden, en het ervaringsgerichte contact met paarden ons uit ons ‘denkhoofd’ haalt, lukt het ons vaak ook om al snel op ons gemak te raken. De balans tussen beheersbaar spannend en rustgevend is dan in evenwicht.

Maar na een gebeurtenis waarbij soms fysiek letsel, soms ‘slechts’ emotioneel trauma door de heftige schrikreactie ontstaat, lukt dat niet meteen, of niet meer. Vaak gebeuren heftige situaties met paarden, zowel als je erop zit of op de grond bent, in een seconde. Niet zelden zijn er ook andere paarden en personen bij betrokken. De situatie is stressvol, vaak gehaast. Als ons iets overkomt gaan we vaak snel handelen; opstaan, gehaast iets aan de omgeving veranderen, je paard proberen te pakken zodat de situatie niet verder escaleert, enzovoort. We checken na afloop van de situatie vaak eerder of het paard wel ok is, dan dat we checken hoe het met onszelf gesteld is, zeker als we ons niet erg bezeerd hebben. Pas nog later realiseren we ons vaak meer wat er gebeurd is en hoe het nu eigenlijk met onszelf gaat. Dergelijke doorgemaakte situaties blijken vaak juist na afloop extra impactvol. En dit heeft regelmatig gevolgen voor de manier waarop we de emoties en gebeurtenissen verwerken.

Soms verandert ons contact met het paard dan. We vinden het een volgende keer niet meer ‘leuk spannend’, maar ‘spannend spannend’. We worden bang, onzeker, schichtig, en we zijn voor het paard daardoor (vaak onbewust) minder veilig en overzichtelijk in ons handelen.
Waar dit soort angstgevoelens al tot problemen kunnen leiden in het dagelijks leven, is het in de omgang met paarden extra lastig en onwenselijk; paarden zijn als prooidier door hun instinctieve vluchtreactie namelijk extra gevoelig voor incongruent handelen van de mens richting het paard: ‘ik voel me bang, maar ik doe of ik dat niet ben’. Ze hebben geen boodschap aan wat je uit probeert te stralen, maar pakken meteen de laag eronder. Deze is voor hun onveilig waardoor hun gedrag dat van jou vaak gaat spiegelen: ‘jij bent bang, dan ben ik ook bang’. Regelmatig zien we dat hierbij een ongewenst patroon ontstaat tussen paard en ruiter; de ruiter ziet zijn door het trauma ontstane gevoelens van angst en onzekerheid weerspiegeld en bevestigd in het paard: ‘het paard is ook geschrokken’. Het paard zelf reageert op ‘het gevaar’ en gaat steeds meer doen om de situatie te vermijden of zelfs actief af te wijzen door terugdeinzen, weglopen, ogen rollen, etc.
Voor de ruiter, maar ook voor het paard is dit een onwenselijke situatie die kan leiden tot stress, verdriet, onmacht en soms zelfs het stoppen met je paardenpassie of het weg doen van je paard in de hoop dat het met een ander paard beter zal gaan.

Hoe fijn zou het zijn als je deze situatie in kleine stappen kunt doorbreken en weer kunt genieten van het prachtige contact wat tussen mens en paard mogelijk is.

In de recensie hieronder lees je meer:

Recensie

‘Na een heftige val waardoor ik een hersenschudding heb opgelopen, ben ik bij Suzanne terechtgekomen. Ik merkte namelijk dat de hersenschudding steeds meer vervaagde, maar het mentale gedeelte, de angst, bleef. Ik was het plezier in het rijden verloren en verkrampte terwijl ik op mijn paard zat. Suzanne kon mij daar heel gericht voor behandelen. Eerst hebben we gepraat over waar het probleem precies zat en daarna heeft zij een EMDR-sessie met mij gedaan. Wat ik extra waardevol vind aan de aanpak van Suzanne, is dat zij niet alleen teruggaat naar de traumatische gebeurtenis, maar juist ook aan de toekomst denkt en daarin naar een positief beeld toewerkt. Dit heeft mij de moed gegeven om toch verder te gaan met rijden, want ik wilde terug naar het gevoel van vrijheid dat ik vroeger had. De tips van Suzanne helpen mij nog elke dag. Ik heb geleerd om beter voor mezelf te zorgen en minder streng voor mezelf te zijn. Hierdoor kon ik weer laagdrempelig beginnen met rijden en vanuit die positie opbouwen. Ik ben Suzanne nog steeds erg dankbaar en ik gun anderen deze ervaring ook!’
E.L.

Herken je jezelf of een ander in deze situatie en ben je benieuwd wat ik voor je kan betekenen? Neem contact op.